سر انجام یکی باورم می کند.

  گریه نمی کنم ، اما راهمان دور است و دلمان کنار همین گریستن .

   کا ش همیشه اردی بهشت بود. شمعدانی  ،عسل  ،حلقه نقره و قرآن کریم  ... و رفتن دنبال چراغ و آیینه.

  حیرت آور است.

 حالا هر که از روبرو بیاید، بی تعارف صدایش می کنم بفرما!!

 چرا باید از پس پیراهنی سپید ، هی بی صدا و بی سایه بمیرم!  کاش این همه آدمی تنها با نوازش باران و تشنگی نسبت    داشتند.

53703